Grzyby smażone gostynińskie

Mazowsze jest bogatym regionem pod względem występowania na tym terenie lasów. Lesistość obszaru zasięgu terytorialnego Nadleśnictwa Gostynin wynosi 37,5%. Na gruntach Nadleśnictwa jest siedem rezerwatów, na terenach których rosną liczne grzyby takie jak: borowiki, podgrzybki, koźlarze, maślaki, kurki i opieńki.

Jak podkreśla D. Próchniewicz („Polska kuchnia regionalna. Kuchnia Warszawy i Mazowsza”, 2015) na Mazowszu jadano ryby, drób, dziczyznę, grzyby i pito miód. 

Fluck („Atlas grzybów”, 1995) zauważa, że borowiki szlachetne na terenach krajów słowiańskich są od dawna jednym z elementów pożywienia, jakie dawały człowiekowi w okresie zbieractwa lasy i puszcze.

Początkowo borowiki były suszone, a następnie używane jako przyprawy do różnych potraw. W późniejszych czasach były gotowane lub kiszone, a od XVI w. marynowane. Ziemia gostynińska od niepamiętnych czasów słynęła z mnogości występowania grzybów w okolicznych lasach. Wcześniej był to ważny czynnik ekonomiczny bytowania, a dzisiaj to raczej hobby i ewentualnie wzbogacenie jadłospisu. Mieszkańcy Gostynina i okolic, zebrane i wysuszone grzyby wywozili na sprzedaż do Płocka i Warszawy. Jak wspominają pamiętający tamte czasy mieszkańcy „(…) najpierw sprzedawały się na targach grzyby gostynińskie”. W okolicy rozpowszechnił się sposób konsumowania grzybów w formie smażonych, uzyskanych z suchych, po wcześniejszym odmoczeniu i ugotowaniu na miękko. Tradycja przyrządzania takiego dania jest ciągle podtrzymywana, choć trzeba przyznać, że coraz mniej ludzi chodzi już na grzyby. Szczególnie młode pokolenie pamięta z domu taka potrawę, ale nie zawsze zadaje sobie trud jej przygotowania. Potrawa ta jest z pewnością elementem łączącym kulinarne upodobania szczególnie starszych mieszkańców ziemi gostynińskiej.