Rejbak kurpiowski

Kurpiowszczyzna to region leżący w północno-wschodniej części Mazowsza. Zajmuje obszary należące do trzech województw: mazowieckiego, podlaskiego i warmińsko-mazurskiego. Mieści się na terenie Puszczy Białej i Puszczy Zielonej. Mieszkańcy – Kurpie zasiedlili te tereny na przełomie XV i XVI wieku. W tamtych czasach sami siebie nazywali „Puszczakami”, dopiero później zaczęto ich nazywać Kurpiami, od kurpsi – butów wyrabianych z lipowego łyka. Kurpie stworzyli, przez wieki, niepowtarzalną barwną kulturę, obejmującą obyczaje, budownictwo, rękodzieło, śpiew i taniec oraz część kultury materialnej – jadło i zwyczaje żywieniowe. Biorąc pod uwagę warunki klimatyczne regionu Kurpiowszczyzny, uprawiano tam głównie żyto, grykę i ziemniaki. Kuchnia opierała się na surowcach lokalnych, m.in. uprawianych tam kartoflach (ziemniakach), z których przyrządzano placki kartoflane zwane rejbakami. Pierwowzorem rejbaka były kluski rejbaki, które swoją nazwę wzięły od procesu tarcia kartofli na ciasto, czyli po kurpiowsku rejbowania, przy pomocy rejbaśki.
Proces przygotowania ciasta był taki sam jak na rejbaki, dochodził tylko tłuszcz ze skwarkami, który w kluskach służył do polewania już ugotowanych klusków. W rejbaku tłuszcz ze skwarkami dodawało się do ciasta przed pieczeniem. Do rejbaka, oprócz tłuszczu ze skwarkami, można dodawać różne dodatki, np. podsmażaną kiełbasę. Efekt końcowy zawsze jest ten sam, w którym dominuje smak i zapach pieczonej masy kartoflanej. Rejbak jest gotowy do spożycia zaraz po upieczeniu, można podawać go z ogórkiem, kapustą kiszoną lub zsiadłym mlekiem.