Sok z czarnego bzu z Puszczy Mariańskiej

Tereny Puszczy Mariańskiej należą do miejsc, które od zawsze obfitowały w mnogość dzikorosnącej roślinności, w tym czarnego bzu. Porastał on żyzne tereny znajdujące się nad licznymi strumykami i rzeczkami. Zamieszkująca tam ludność zajmowała się zbieractwem leśnych i dzikorosnących owoców, z których zbierano m.in. borówki, jeżyny oraz dziki bez. Czarny bez nierównomiernie dojrzewa, dlatego zbierano go przez kilka tygodni w sierpniu i wrześniu. Część z tych owoców zjadano, a resztę po ususzeniu przechowywano na zimę.

Tradycja wyrobu soków

Owoce czarnego bzu suszono, jak również robiono z niego soki. Owoce czarnego bzu musiały być dojrzałe, gdyż tylko takie nadawały się na sok. Sok z owoców czarnego bzu wyciskano przez prasę do sera. Owoce umieszczone w lnianym lub płóciennym worku podkładano pod prasę do tłoczenia. Później do wyciskania soku z czarnego bzu stosowano maszynki takie jak do mięsa, które były bardziej dostępne w gospodarstwach. Sypano do niej owoce i kręcono korbką. Tak wyciśnięty sok przelewano do butelek lub słoików i pasteryzowano. Po przestudzeniu przenoszono sok do spiżarni, gdzie w dość niskiej temperaturze mógł przetrwać zimę.

Roślina lecznicza

Czarny bez traktowany był jako roślina lecznicza. Sok z jego owoców powszechnie spożywano w razie przeziębienia, bólu gardła lub problemów z trawieniem. Dodawano go do wody lub herbaty. Z uwagi na jego wyśmienity smak, a także właściwości odżywcze i lecznicze, do dnia dzisiejszego jest wykorzystywany w lokalnych zwyczajach żywieniowych i praktykowanej medycynie ludowej.